زندگی یعنی ...

یکی که حالا گفتن اسمش تفاوتی نمی کند در درک این مطلب، در پلاس نوشته: 

«برخی کتاب ها رو باید تک نفره خوند، اصلا وقتی بلند میخونیشون از بین میرن. برخی دیگه رو هم میشه تک نفره خوند هم دو نفره. اما برخی کتاب ها نوشته شدن برای دو نفره خونده شدن. برای قدم زدن. برای بارها و بارها خونده شدن و بارها دچار این حس شدن که اگر این کوتاه نوشته ها، نوشته اس، پس بقیه ی کتاب ها چی هستن؟ بارها احساس کردن اینکه نویسنده داره از اعماق قلب تو کلمات رو بیرون میکشه و کنار هم میچینه. انگار کن کسی بهتر از خودت، حرف خودت رو بزنه.

دیشب تا حوالی یک و نیم بامداد، قدم زدیم و نادر ابراهیمی خوندیم.»

پیش خودم می گویم، دقیقا! احسنت! رحمت به پدر و مادرت! زندگی همین است، نه گیر دادن ها، نه بحث کردن ها درباره مسائل اجتماعی و دینی، نه اینکه گیر بدهی گوشه چادرت فلان است و من گیر بدهم گوشه آستین پیرهنت بیسار، زندگی یعنی عشقبازی، یعنی محبت، یعنی پر رنگ کردن مشترکات، یعنی اجازه بدهی به آدم ها که اعتقاد خودشان را داشته باشند اما در 75 درصد مسیر مشترک هر روزه همراهیت کنند، دستشان را بگیری، چشمشان را ببندی و یک هو چراغ اتاق را روشن کنی و یک جینگیل خوشگل برایش خریده باشی، یا یک دفعه یک شعر قشنگ برایش پیامک کنی وقتی کنارت هست، وقتی دقیقا دو قدم آن سو تر نشسته به او بگویی چقدر عجیب دوستش داری، چقدر غیر منطقی دوستش داری، انگار دنیا را می خواهی طبق قواعدی که او می پسندد دوباره بسازی! 

مدام از اول توی سرش نزنی این که تو می گویی عشق نیست، داستان است و اینکه من می گویم منطق زندگی است ... فلسفه است، دین است، بالاتر از رساله است که کف گفتگوی های ما است ...

مدام بگویی دوستت دارم تا بحث می شود بگویی دوستت دارم تا فریاد می زند بگویی دوستت دارم.

زندگی زیبا است. زندگی خوب است پر از محبت باشد، پر از مسافرت های دو نفره، پر از شگفتی، پر از تایید اشتراکات. 

حرف نزن! بحث نکن، نامه ننویس! شعر عاشقانه کتاب های غزلم را برایم پیامک کن ... 

درسی که زندگی نسازد می خواهیم چه ... زندگی یعنی حس خوب، زندگی یعنی آرامش، زندگی یعنی پذیرفتن تفکرات یکدیگر، زندگی این نیست برادر! 

عشق

عشق در نگاه زنان و مردان متفاوت است، فکر کنم زن ها عاشق را کسی می بینند که همیشه آن ها را درک کند و هیچ وقت با آن ها تندی نکند، حداقل من که این طور می بینم و مردان عاشق را کسی می بینند که در همه حال تندی و آرامش طرفش را دوست داشته باشد حداقل همسر من که اینطور فکر می کند! 

ماجرای دیروز ماه عسل، سولماز و احسان، به نظر من برای بسیاری از زنان نمود یک عشق واقعی بود، چرا که همسر این خانم که فلج بود، پای او نشسته بود و هیچ وقت به قول سولماز با او تندی نکرده بود و اینکه هر جا و پاسخ هر سوال مجری از طرف سولماز این بود که خب دوستم داره!

برای خانم ها دوست داشتن دلیل همه چیز است! 

حالا می خواهم بگویم شاید همسر این خانم که توانایی جسمی اش را از دست داده پیش خود فکر می کند اگر با همسرش تندی کند، خیلی می شکند و او چون پیش از این شکسته است، دیگر چیزی برایش باقی نمی ماند. 

من خطاب به آقایان می خواهم بگویم گاهی برای زنان شکستن مرتبه بندی نشده است، فقط گاهی حس کنند دوستشان داری یا نداری، شکتن به طور کامل و یکجا اتفاق می افتد و دوست داشتنتان را حداقل تا مدتی که همسرتان به این درک برسد که دوست داشتن غیر از آن حسی است که فکر می کند، به شیوه خوشایند او ابراز کنید. 

با تشکر :) 

استیصال مرد ها

با توجه به زندگی خودمان، می گویم گاهی وقت ها می شود که زن داد و بیداد راه می اندازد و می خواهد حرفی بشنود یا خواسته ای دارد که می خواهد بر آورده شود اما نمی دانم چرا به راحتی درخواست نمی کند و مدام از این شاخه به آن شاخه می پرد و از مسائل دیگری گلایه می کند تا حدی که پیش خودش می گوید مشکل که این ها نیست یا واااای این حرف ها چیست که من می زنم؟! 

مسئله ای که وجود دارد این است که زن دوست دارد بداند و برای هزارمین بار هم که شده برایش مسجل شود که مرد او را دوست دارد و تنها نگرانی اش این است که او شاد و آرام نباشد! 

مرد در این شرایط مستاصل می شود که چه کار باید کند، چرا این زن آرام نمی شود، زنی که می گوید چرا چنین نیستی در حالی که به سادگی می داند اگر چنین باشد باز هم زن اعتراض می کند، این مرد باید بداند تنها محبت کردن راهکار آرام کردن زندگی است.