دهان تلخ

دو هفته پیش حالم خیلی بد بود، در حدی که به خدا می گفتم من اصلا دلم نمی خواهد مادر شوم، بی خیال مادر شدن! اما حالا حالم خیلی بهتر است الحمدلله و اگر می شد این تلخی دهان نبود هم خیلی بهتر بود. 

انسان عجول است، در سختی جزع می کند در حالی که می داند این بی قراری هیچ دردی را از او دوا نمی کند، مثلا من مدام به مامانم می گفتم که نمی خوام! و او هم بزرگوارانه لوس بودن مرا تحمل می کرد و می گفت حالا صبر کن سنگین بشی! 

به هر حال اوضاع آدمی همیشه نسبتا خوب و همیشه نسبتا بد است، درود بر انسان های خوش اخلاق که من جزئشان نیستم! و دعا می کنم در این غروب دعا گیر که باشم ...

مادر شدن

انگار تا صدای تالاپ تولوپ قلبش که با هیجان تمام می زند هیچ کس نمی خواهد باور کند وجود یک فرشته کوچک را که خداوند متعال به ما منت بخشیده و ما را وسیله ای برای دعوت مخلوقش به زمین قرار داده است. 

من دیگر هیچ اهمیتی ندارم، من مادر شده ام! 

آن کسی اهمیت دارد که 9 ماه مهمان من است و من فرصتم کم است که از او پذیرایی کنم، مدام به این فکر می کنم که برایش کم کاری نکنم، حواسم باید به او باشد، باید خودم را فراموش کنم و به او فکر کنم، به راحتیش، به آسایشش. می خواهم فکر نکند زمین جای بدی برای آمدن است، باید خوشحال باشد که دارد از پیش خدا می آید تا عاقل و بزرگ شود و برگردد پیش خدا. 

پی نوشت: تمام زن های دنیا می توانند برای تمام آدم های دنیا مادری کنند، این برایشان سخت نیست، برای دختر بچه های قد کشیده ای که مادر تمام عروسک های جهان هستند، کاش زن ها یادشان نروند که در درجه اول مادر هستند و مادر یعنی مهربانی، فداکاری ... 

دنیا برای اینکه جای زندگی باشد فقط مهربانی کم دارد. همین و بس!