نامه ای به فرزندم 1

عزیزم! 

هر انسانی به اندازه کسب خود در این دنیا سختی زندگی را تجربه می کند چرا که سختی ها او را بزرگ می کنند، بزرگ به معنای آن که بتواند بفهمد جز خداوند متعال هیچ حقیقت و دستگیری وجود ندارد. 

من هم بالتبع سنت زندگی، سختی های زیادی را گذراندم تا دانستم و فهمیدم جز خدا کسی نیست. 

عزیز دلم جز به خدا و هر کس که از خوف خدا می لرزد و از امید به او دلگرم است، به دیگری دل نبند. 

دنیای بدی است این دنیا، ان شالله آن دنیایمان خوب باشد، اما این دنیا جایی نیست که خوشی و خنده اش به ساعتی بکشد، کاش خدا توفیق دهد وقتی می آیی و تا همیشه خدمتکاری باشم و شرایطی مهیا کنم که بر لوح دلت جز الف قامت یار نقش نبندد ...

دهان تلخ

دو هفته پیش حالم خیلی بد بود، در حدی که به خدا می گفتم من اصلا دلم نمی خواهد مادر شوم، بی خیال مادر شدن! اما حالا حالم خیلی بهتر است الحمدلله و اگر می شد این تلخی دهان نبود هم خیلی بهتر بود. 

انسان عجول است، در سختی جزع می کند در حالی که می داند این بی قراری هیچ دردی را از او دوا نمی کند، مثلا من مدام به مامانم می گفتم که نمی خوام! و او هم بزرگوارانه لوس بودن مرا تحمل می کرد و می گفت حالا صبر کن سنگین بشی! 

به هر حال اوضاع آدمی همیشه نسبتا خوب و همیشه نسبتا بد است، درود بر انسان های خوش اخلاق که من جزئشان نیستم! و دعا می کنم در این غروب دعا گیر که باشم ...