مثلا بگوید تمام تلاشم را می کنم، تلاشی که بشود به چشم دید...
دلم برای به قول خواهرم «آمبریو» می سوزد، دلم برایش آتش می گیرد، بیچاره، تک و تنها، نشسته در دل من و من مدام غر می زنم به جانش. کاش نیامده بود، کاش به این دنیای پر از درد و غم نیامده بود، دلم برایش می سوزد ... نه! بهتر بگویم دلم برایش آتش می گیرد ...
از حرف زدن خسته شدم ام ...
می دانی اوضاع چه زمانی بحرانی می شود
وقتی تو زندگی مجازی کرده باشی
چت و وبلاگ نویسی دو نفره و پست های منظور دار و لایک های منظور دار شبکه های اجتماعی دو نفره را نیز از سر گذرانده باشی
بعد حالا مردت دو قدم آن ورتر پای لپ تاپش نشسته باشد و حتی یک نظر هم پای این پست ها و اراجیف ننویسد
این سوسول ها می گویند وصل قاتل عشق است، بیخود نیست
تلخ ترین لبخند دنیا، پیشکش شما
...
فکر کنم اولین متنی که خیلی ادبی نوشتم و خیال کردم بعدش نویسنده ام همین متن بود!
متنی که درباره دل بردن در عصر آهن بود، دل بردن به معنای حفظ دل، بعد نوشته بودم دلت را روی دست بگیری و با خودت ببری، یک دفعه پروانه ای ببیند و به خاطرش برگردی که دلش می خواهد پروانه ببیند بعد باید وقت بگذاری تا راه آمده را دوباره برگردی اما به خاطر دلت چنین می کنی. چرا؟
چون دل است دیگر ...
گاهی فکر می کنم من با دل های مردم همین جوری رفتار کردم، دلاشونو بردم، مواظبشون بودم، نشکستمشون، اما هیچ کس، به معنای واقعی کلمه هیچ کس، در این دنیا نبود که دل من رو هم ببره ...
همیشه همه دلمو شکستند، همه!
بعدش هم من نه به خاطر لوس بودن و این حرف ها، بلکه به علت واقعیت تجربه شده موجود، به شما می گویم دلِ شکسته، نگهداشتنش سخت تر است، چون از قبل ترک دارد، چون به ضربه ای می شکند
توصیه می کنم اگر بلد نیستید در این عصر آهن، دل ببرید، هرگز با یک دل شکسته ازدواج نکنید ...
من زود رنجم
من زود به گریه می افتم
من با پیش فرض های غلط خودم درباره مسئله ای تصمیم می گیرم
من بداخلاقم
من زود عصبی میشم
من موقع ناراحتی داد می زنم، بلند گریه می کنم
من پر توقعم
و هزار خصوصیت بدتر
اما دلم می خواست فقط یک نفر توی دنیا بود که همه اینا رو به جون بخره و با من خوب رفتار کنه اونجوری که نه به گریه بیفتم و نه دلم بشکنه، نه ناراحت شم
کاش یک نفر رو داشتم که اشک ریختنم براش به مثابه تموم شدن دنیا بود
من که میدونم همه این نداری ها رو از نافرمانی مامان بابام دارم ...
